«Κάτω στης μαργαρίτας
τ’ αλωνάκι, στήσαν χορό
τρελό τα μελισσόπουλα.» (Οδυσσέας Ελύτης)
Στην πραγματικότητα δεν ήταν αλωνάκι. Ένα χωράφι ήταν, κάπου στην ορεινή Λευκάδα. Και δεν υπήρχαν μόνο μαργαρίτες. Υπήρχε ένα πλήθος από αγριολούλουδα που είχαν ανθίσει. Οι μαργαρίτες όμως (Anthemis sp.) κυριαρχούσαν, καλύπτοντας ένα πολύ μεγάλο μέρος της έκτασης με τις εντυπωσιακές πυκνές λευκές συστάδες τους.
Όταν πριν δύο χρόνια, το Μάιο του 2020, είχα ξαναβρεθεί τυχαία σ’ αυτό το χωράφι, ήταν σπαρμένο με φακή και ενδιάμεσα κατακλυσμένο με κόκκινες παπαρούνες. Για άγνωστο σε μένα λόγο, το χωράφι εδώ και δύο χρόνια όμως δεν καλλιεργήθηκε.
Αυτά τα δυο χρόνια ακαλλιεργησίας ήταν αρκετά για να δοθεί η δυνατότητα και σε άλλα αυτοφυή φυτά, εκτός από τις παπαρούνες, να φυτρώσουν και να ανθίσουν, όπως λεγκούσιες, τριγωνέλλες και πολλά άλλα είδη, με τις μαργαρίτες να καταλαμβάνουν τη μεγαλύτερη έκταση.
Αυτή η πανδαισία των χρωμάτων και των αρωμάτων τη ζεστή και ηλιόλουστη μαγιάτικη μέρα, είναι που προσέλκυσε εκεί τις μέλισσες της περιοχής, και το έντονο βουητό τους τριγύρω πρόδινε τον τρελό χορό που είχαν στήσει σ’ αυτό το “αλωνάκι”.
karsanikanea.com 