ΣΤΟ ΑΓΝΑΝΤΙΟ!

Λευκάδα! Τόπος με όμορφη φύση και πλούσια εναλλαγή τοπίου. Ό,τι σκεφτείς υπάρχει! Βουνό, θάλασσα, ουρανός.

          Ένα από τα σημαντικά στοιχεία του νησιού είναι και τα πολλά αγνάντια που έχει. Κάθε αγνάντιο είναι ένα μέρος που σου δίνει τη δυνατότητα να βάλεις όλη την επικράτεια στην αγκαλιά σου!

          Σε ένα τέτοιο πανοραμικό μέρος είχα την τύχη να βρεθώ πριν λίγες μέρες. Στη Νότια Λευκάδα, πάνω από τον όμορφο και γραφικό Βουρνικά!

          Η διαδρομή για να φτάσει κανείς στον Κούτουπα, έτσι λέγεται ο λόφος μας, είναι κάτι παραπάνω από όμορφη. Ανεβαίνουμε στην κορυφή του χωριού. Το αφήνουμε και βαδίζουμε έχοντας δεξιά τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, (των Καραβιάδων όπως τη λένε), μια Εκκλησία από τις πιο ιστορικές της Νότιας Λευκάδας.

Αριστερά μας  ερείπια από παλιά σπίτια. Αν και σπαράγματα διακρίνει κανείς μεράκι. Όμορφες καμάρες που σήμερα εξακολουθούν να στέκονται όρθιες και να αντιστέκονται στη φθορά του χρόνου.

Συνεχίζουμε! Η διαδρομή ασφυκτιά από το πράσινο. Τα λουλούδια του χειμώνα φτιάχνουν ένα ωραίο πίνακα. Ανεμώνες, κρινάκια και οι φστούνες μας! Σε μια γωνιά μια αμυγδαλιά που είναι πνιγμένη από άγρια αναρριχητικά προσπαθεί να αποδράσει. Μερικά κλαδάκια της βγήκαν στον ήλιο κι άνθισαν, προαναγγέλλοντας την άνοιξη.

Μαζί μ’ αυτά πλήθος πουλιών ομορφαίνουν τη φύση και με το κελάηδημά τους μας προσφέρουν όμορφες στιγμές.

Φυσικά κοντά σ’ αυτά και οι ευωδίες της φύσης! Φασκόμηλο, δάφνη κι ένα σωρό άλλα αρωματικά φυτά!

Η διαδρομή δεν ήταν μεγάλη! Φτάσαμε σύντομα. Σταθήκαμε δίπλα στο εικονοστάσι του Προφήτη Ηλία και φυσικά αρχίσαμε να αγναντεύουμε!

Όταν βρίσκεται κανείς σε τέτοια μέρη αγναντεύει με «διπλά μάτια» Τα φυσικά και τα μάτια της ψυχής.

Ξεκινάμε το αγνάντεμα με τα φυσικά μάτια. Αλήθεια τι θέα! Απέραντος ο ορίζοντας δε σταματά πουθενά. Αρχίζει από τα χωριά που είναι κάτω από το λόφο (Βουρνικάς και Σύβρος) και φτάνει στο άπειρο.

Κοιτάζω κάτω λοιπόν. Πάντα βλέπω με διπλά μάτια. Από τη μια μεριά απόλυτη ησυχία. Από την άλλη μνήμες. Κάποτε ο τόπος έσφυζε από ζωή. Άνθρωποι, φωνές, τραγούδια, ζώα, χαρά! Είναι η εποχή που όλοι μάζευαν ελιές.

Θυμάμαι τις μανάδες μας με τα κότολα και τα κεφαλομάντηλα να πηγαίνουν στο χωράφι. Κάθε μια με το δικό της ρυθμό. Πολλές από αυτές φορτωμένες όσο δεν παίρνει. Πάνω από το κεφάλι τους η ποδολόγα και πάνω στην ποδολόγα ό,τι βάζει ο νους καθενός. Η πινιάτα με  το νερό. Το δεμάτι με τα ξύλα για τη γωνιά, το δεμάτι με το κλαρί για τα ζωντανά. Όχι δεν ήταν γυναίκες αυτές. Ήταν ηρωίδες.

Είναι μεσημέρι! Ένας θόρυβος διακόπτει την ονειροπόλησή μου. Έρχεται το λεωφορείο! Αλήθεια στα παιδικά μας χρόνια ήταν το μεγάλο νέο. Όλοι τρέχαμε να το δούμε. Ταξίδι με το λεωφορείο για την Πόλη ήταν το μεγάλο όνειρο. Άπιαστο πολλές φορές. Εν τούτοις όλο και κάτι περιμέναμε. Έστω τον αέρα της Πόλης.

Το λεωφορείο ήρθε. Δεν κατέβηκε κανείς, δεν ανέβηκε κανείς. Έφυγε. Έτσι μπόρεσα κι εγώ να συνεχίσω το ταξίδι μου. Έφτασα πια στον κάμπο. Και συνεχίζω έβαλα πλώρη για τη θάλασσα. Ευτυχώς δεν είναι μόνο η Βασιλική. Η θέα μου δίνει κι άλλες δυνατότητες. Υπάρχουν κι άλλες διέξοδοι προς τη θάλασσα.

Θάλασσα συν τοις άλλοις σημαίνει επικοινωνία. Όλα έρχονται κοντά. Κεφαλλονιά, Ιθάκη, Μεγανήσι! Όμορφα μέρη! Τα αισθάνομαι τόσο κοντινά! Τα έχω επισκεφτεί πολλές φορές. Επιστρέφω γρήγορα, γιατί θέλω να μείνω στη Λευκάδα! Γυρίζω το βλέμμα στο βουνό! Στην ορεινή Λευκάδα, η οποία πάντα με γοήτευε. Πόσο θα ήθελα να ανέβω μέχρι την Εγκλουβή!

Να προχωρήσω μέχρι την πλατεία της Καρυάς για ένα καφέ και να κατέβω από την Κόκκινη Εκκλησιά στη Βαυκερή και στο Νυδρί.

Αισθάνομαι ότι όπου και να βρίσκομαι είμαι στο κέντρο της Λευκάδας. Αυτήν έχω μέσα μου και την έχω μαζί μου όπου κι αν πάω! Αυτή μοιράζομαι μαζί σας!

Χρ. Γιάννης Φουρλάνος

Δάσκαλος – Θεολόγος.