« Ο ΚΑΦΕΝΕΣ ΤΟΥ ΓΑΡΗ»
Γράφει ο κ. Ανδρέας Σταύρακας
Στην είσοδο του χωριού αριστερά ,ήταν ο καφενές του Χρήστου του Σκουτέρη με την ονομασία «ο καφενές του Γάρη», αυτό ήταν το παρατσούκλι του. Το καφενείο με το ίδιο όνομα βρίσκεται και σήμερα στην ίδια θέση ,το λειτουργεί ο εγγονός του μακαρίτη του Χρήστου ο Νίκος, με καφέ ψημένο στα κάρβουνα όπως την εποχή εκείνη.
Το καφενείο όπως προανέφερα ήταν στην είσοδο του χωριού, δεξιά και αριστερά του δρόμου ήταν δύο μεγάλες μουριές, που ο κορμός τους ήταν πέντε περίπου μέτρα ψηλός, που με δυσκολία ανεβαίνανε τα παιδιά για να πάρουν τα σκάμνα. Κοντά στη ρίζα της αριστερής μουριάς ήταν μια μεγάλη στρογγυλή και λεία πέτρα που την χρησιμοποιούσαν οι αγρότες για να θρυμματίζουν το χαλκό, φάρμακο που ράντιζαν τα αμπέλια για να τα προστατέψουν από τον περονόσπορο. Μπροστά στο καφενείο ήταν ο δρόμος που κατηφόριζε προς το κάτω χωριό, και δίπλα η πλατεία με τα αιωνόβια πλατάνια, ένα αιώνιο στολίδι του χωριού.
Στο ως άνω καφενείο σύχναζαν οι αγρότες της μεσαίας τάξης αυτοί που είχαν μια κάπως ικανοποιητική περιουσία, αμπέλια και ελιές. Οι θαμώνες του καφενείου έπαιζαν διάφορα παιχνίδια με τράπουλες μεταχειρισμένες που τις έπαιρναν από τα καφενεία της πόλης. Δεν έλειπαν και τα άλληλοπειράγματα μεταξύ τους, κάποια φορά κάθονταν τρεις γύρα από το τραπέζι και έλεγαν αστεία.
Ο μπάρμπα Σπύρος ήξερε πως ο Μουστακλής είχε τέσσερα πέντε δόντια επάνω και άλλα τόσα κάτω και λέει ο μπάρμπα Σπύρος, «σήμερα έχει η κόρη μου τα γενέθλια της και θα κεράσω τρεις βανίλιες, υποβρύχιο». Φώναξε το Μπαμλά, έφερε τις βανίλιες και τις έβαλε στο τραπέζι Πήρε ο Μουστακλής το ποτήρι έβαλε τη βανίλια στο στόμα του, μπερδεύτηκε η βανίλια στα λίγα του δόντια και αγωνιούσε ο φουκαράς να τη φέρει γύρα.
Αυτά και άλλα πολλά γίνονταν τότε για να διασκεδάζει ο κόσμος. Το καφενείο ήταν στο ισόγειο του κτηρίου, είχε φάτσα στην πλατεία του χωριού, αριστερά είχε δύο μικρά παράθυρα και πίσω ήταν ο χώρος που είχε ο μπάρμπα Χρίστος τα ζώα, το γάιδαρο και τiς γίδες . Το χώρισμα του καφενείου με τον πίσω χώρο ήταν με πρόχειρα υλικά και η μυρουδιά από τις ακαθαρσίες των ζώων ήταν έντονη, αλλά ποιος λογάριαζε τότε τη μυρουδιά, αντιθέτως η ζέστα από τα ζώα και τα χνώτα των πελατών ήταν απαραίτητα για τη ζεστασιά του χώρου, γιατί θέρμανση δεν υπήρχε . Ο γάιδαρος ήταν ψιλός , τον είχε φέρει από την Κύπρο ειδική παραγγελία γιατί ο μπάρμπα Χρήστος ήταν ψιλός και με τα ντόπια γαϊδούρια τα πόδια του έγγιζαν στο δρόμο .
Ο μπάρμπα Χρήστος είχε τρία αγόρια και τρία κορίτσια, τα δύο αγόρια ασχολούνταν με το καφενείο, ο Γεράσιμος ο πρώτος από τα παιδιά ήταν ψηλός και σοβαρός πήγαινε στο γυμνάσιο και σπάνια σερβίριζε με περισσή ευγένεια .Ο τρίτος γιός ήταν ο Σπύρος που ήταν οκνός που έως να φέρει τον καφέ κρύωνε και έλεγες πως βγήκε από το ψυγείο και όχι από φωτιά. Αφού ήταν λίγο δυσκίνητος οι φίλοι και οι γνωστοί, του κόλλησαν το παρατσούκλι και τον έλεγαν Μπαμπλά.
Είχαν φέρει το πρώτο ραδιόφωνο, είχε γίνει πολύς ντόρος γιατί ήταν πρωτοτυπία για την εποχή εκείνη, αφού δεν υπήρχε ρεύμα ούτε ξηρές μπαταρίες, δούλευε με μπαταρία αυτοκινήτου.Στην κατοχή που δεν άφηναν οι κατακτητές να λειτουργούν τα μέσα ενημέρωσης παίρνανε οι πιο μεγάλοι το ραδιόφωνο και την μπαταρία και τα πήγαιναν σε κάποιο απομακρυσμένο κατώι ή σταύλο και άκουγαν, ξένους σταθμούς.
Ο φωτισμός του χώρου γίνονταν με το «καρμπούρο» ένα δοχείο στρογγυλό, φ 10 και μήκος τριάντα περίπου εκατοστά, και ένα σωληνάκι που περίσσευε με μια τρύπα μικρή στην άκρη που έβγαινε η φλόγα. Στο εσωτερικό του έβαζαν δύο στρογγυλά δοχεία το ένα μέσα στο άλλο και στο εσωτερικό τοποθετούσαν μια πέτρα που την έλεγαν « καρμπούρο», κατόπιν το γέμιζαν νερό και έβραζε το «καρμπούρο» και έτσι έβγαινε η φλόγα.
«Πιο πέρα δεξιότερα o Καφενές του Γάρηκοντά στη βρύση που ένιωσα το πρώτο χτυποκάρδι».
Γράφει ο κ. Ανδρέας Σταύρακας
karsanikanea.com 