Με αφορμή την πληγή του εκφοβισμού( bullying)

Ήρθα στην Αθήνα από το χωριό μου δέκα χρόνων.Μιλούσα την ντοπιολαλιά μου,δεν είχα μάθει ακόμα τα » αθηναίικα» .Στο σχολείο αναρωτιόμουν γιατί κοροϊδεύουν τον τρόπο που μιλάω,αφού η δική μου γλώσσα ήταν πιο όμορφη και πιο μελωδική από τη δική τους.

Σαν παιδάκι είχα πολύ κόκκινα χείλη.

Ένα πρωί πριν την προσευχή έρχονται κατά πάνω μου γύρω στα 7-8 παιδιά λέγοντας μου ότι βάφω τα χείλη μου.
Με τη σειρά ένα ένα άρχισαν να γδέρνουν τα χείλη μου για να βγάλουν την υποτιθέμενη μπογιά. Μάτια άγρια, κοροϊδευτικά.

Στο μυαλό μου ήρθε το αγαπημένο βλέμμα της γιαγιάς μου, κοφτερό,σίγουρο.γεματο αγάπη.Ποταμι δάκρυα έτρεχαν απ’ τα μάτια μου, χωρίς πόνο, χωρίς λύπη, χωρίς θυμό.Μας πλησίασε ο διευθυντής και με ρωτάει.
Τι συμβαίνει παιδί μου,γιατί κλαίς;  Δεν κλαιω κύριε του απάντησα,είμαι καλά. Αυτα τα παιδιά όμως έχουν πολλά προβλήματα. Δεν είναι ευτυχισμένα. Μου χάιδεψε το κεφάλι και απομακρύνθηκε με ένα βαθύ βλέμμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Είχα μια σπουδαία γιαγιά. Μέσα από τα πολλά που μου έλεγε σαν ορμήνιες και από το προσωπικό της παράδειγμα θα αναφέρω ένα.
«Κανείς δεν μπορεί να σε πληγώσει αν εσύ δεν του το επιτρέψεις.

Ας δυναμώσουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Ας τους μάθουμε να αγαπούν και να σέβονται το «διαφορετικό».
Να βλέπουν σε κάθε πρόσωπο τον ΑΝΘΡΩΠΟ.

Όλγα Σταύρακα-Μιχαήλ